کیفیّت آب سطحی، یکی از معیارهای مهمّ تعیین سلامت حوضه آبخیز است؛ بهگونهای که تغییرات آن، تعیینکنندة وضعیّت سلامت و در نتیجه، پایداری جوامع محیطی و انسانی است. با توجّه به اینکه در دهة اخیر، بر اثر مصرف بیش از حدّ منابع آب و آلودگی، این متغیّر حیاتی دچار تغییر شده است؛ بنابراین، اطّلاع از وضعیّت آن در سالهای آتی میتواند نقش مهمّی در برنامهریزی محیطی و پایداری جغرافیای انسانی داشته باشد. حوضة آبخیز طالقان واقع در استان البرز، یکی از مناطقی است که دچار این تغییرات شده است. در پژوهش حاضر، با استفاده از اطّلاعات ایستگاه هیدرومتری گلینک و مقادیر 10 پارامتر کیفیّت آب (کلسیم، منیزیم، اسیدیته، سدیم، مجموع موادّ انحلالی، هدایت الکتریکی، کلر، سولفات، پتاسیم، سولفات و بیکربنات) در سالهای (1395-1369)، وضعیّت سلامت این حوضه با استفاده از مدل برنامهریزی بیانژن، مورد ارزیابی قرار گرفت. دادههای سالهای (1384-1369)، (1392-1385)، (1395-1393)، بهترتیب، بهعنوان دادة آموزش، آزمون و بررسی میزان خطا در نظر گرفته شد و حداقل یک سال آبی از مهر 1396 تا پایان شهریور 1397، بهعنوان دادههای پیشبینی با استفاده از الگوریتم به میزان میانگین همبستگی87/0 و ریشه میانگین مربعات خطا 003/3 میلیگرم در لیتر برازش داده شد. داده های مورد استفاده، به دو صورت نرمالشده و واقعی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد با استفاده از آموزش صورتگرفته در مدل، میتوان مقادیر متغیّرهای کیفیّت آب سطحی حوضة آبخیز طالقان را از راه بررسی الگوی دادهها با دقّت قابل قبولی پیشبینی کرد. در مجموع، دقّت مدل، زمانی که دادهها نرمالسازی شدهاند، به نسبت دادههای واقعی بهطور متوسّط به میزان 10/0 در مقادیر R2 کمتر بوده است.