در مناطق خشک به علت دوری از منابع رطوبت و دریافت تابش بیشتر، میزان تبخیر و تعرق، بیشتر از بارندگی سالانه است؛ لذا میزان تبخیر و تعرق، میتواند شاخص خوبی برای برآورد شدّت خشکی یک منطقه باشد. از آنجا که بسیاری از پارامترهای اقلیمی لازم برای محاسبة شدّت تبخیر و تعرق به وسیلة سایر روشها در بسیاری از ایستگاههای سینوپتیک ایران، ثبت نمیگردد و نتایج بسیاری از پژوهشها، بیانگر خطای کمتر در روش هارگریوز- سامانی میباشد، از این روش برای ارزیابی تبخیر و تعرق برای 48 ایستگاه سینوپتیک کشور استفاده شد. در گام بعدی، تحلیل فضایی توزیع مکانی نتایج حاصله بر مبنای توپوگرافی رقومی DEM در محیط GIS به منظور تولید نقشههای شدت تبخیر و تعرق انجام و در پایان به تلفیق یافتهها برای تولید نقشة پهنهبندی، شدّت خشکی ایران اقدام شد. نتایج نشان داد که در مقیاس فصلی و ماهانه، شدّت تبخیر و تعرق، انطباق قابل قبولی با سیستمها و تودههای هوای حاکم بر ایران در طی فصول مختلف سال، نشان میدهد. تلفیق نقشههای تولید شدة تبخیر و تعرق به روش هارگریوز- سامانی برای میانگین 12 ماه در طی دورة آماری 30 ساله، نشاندهندۀ قرارگیری تمامی قلمرو ایران در شرایط اقلیمی خشک است؛ چرا که حداقل در طی سه ماه از سال، میزان بارش در همة نقاط ایران از میزان تبخیر و تعرق کمتر بوده است. بر این اساس، شدّت خشکی محاسبه شده برای سواحل شمالی و جنوبی کشور و همچنین برای فلات مرکزی، البته با شدّت بیشتری، صدق میکند.
طاوسی, تقی, منصوری دانشور, محمدرضا, & موقری, علیرضا. (1391). پهنهبندی شدت خشکی در ایران با استفاده از مدل تبخیر و تعرق هارگریوزـ سامانی بر مبنای توپوگرافی رقومی DEM. جغرافیا و پایداری محیط, 2(3), 95-110.
MLA
تقی طاوسی; محمدرضا منصوری دانشور; علیرضا موقری. "پهنهبندی شدت خشکی در ایران با استفاده از مدل تبخیر و تعرق هارگریوزـ سامانی بر مبنای توپوگرافی رقومی DEM". جغرافیا و پایداری محیط, 2, 3, 1391, 95-110.
HARVARD
طاوسی, تقی, منصوری دانشور, محمدرضا, موقری, علیرضا. (1391). 'پهنهبندی شدت خشکی در ایران با استفاده از مدل تبخیر و تعرق هارگریوزـ سامانی بر مبنای توپوگرافی رقومی DEM', جغرافیا و پایداری محیط, 2(3), pp. 95-110.
VANCOUVER
طاوسی, تقی, منصوری دانشور, محمدرضا, موقری, علیرضا. پهنهبندی شدت خشکی در ایران با استفاده از مدل تبخیر و تعرق هارگریوزـ سامانی بر مبنای توپوگرافی رقومی DEM. جغرافیا و پایداری محیط, 1391; 2(3): 95-110.
)